Bon bini Bonaire

Bon bini Bonaire


Deze mail schrijf ik op een terrasje in de zon (cappuccino bij de hand) terwijl aan de tafel naast mij de man zit waar ik 13 uur opgevouwen in een KLM vliegtuig naast heb gezeten. Bonaire is klein, dun bevolkt is een beter woord, en na een maand kan ik al niet meer rondlopen zonder een "bekende" tegen te komen.
Terug naar de start. Natuurlijk lag ik met mijn lengte zeer riant in het vliegtuig te slapen en na een overstap op Curaçao was ik er dan eindelijk. Op de enorme luchthaven van Bonaire (lees: we liepen in colonne naar een schuur waar je met een geldig paspoort zo in loopt. Je bagage komt door een andere muur in deze schuur naar binnen. Dit alles is goed te zien, het gat is groot genoeg) werd ik opgewacht door Annelot, top!
De eerste dagen werd ik ook nog een ingewerkt door Annelot dus het was weer als in Lelystad. De eerste dagen SEH gingen prima, hoewel ik het nog wel heb gepresteerd te verdwalen binnen een straal van 100 meter van het ziekenhuis, de SEH binnen no-time kwijt was en de schoonmaakster mij terug bracht en ik de kantine alleen heb gevonden toen ik naar P&O op zoek was. De dagen erna stond ik echter op zaal, is dat even anders! Behoorlijk wennen. Je kunt niet over de gang lopen zonder aangesproken te worden en ik schrijf de hele dag door briefjes. Briefjes? Ja, briefjes. Je hebt op dit eiland een doktersbriefje nodig wanneer je ziek bent en niet naar school/werk komt maar ook als je bij een zieke op bezoek bent geweest. Mijn record opnieuw schrijven van één briefje is 8 maal omdat er telkens een nieuw verzoekje bij komt. Mijn nieuwe regel voor patiënten is dus, schrijf het zelf maar, ik teken wel. En het EPD is hier gedeeltelijk ingevoerd, het is net de VU, dus ik heb een lamme hand van het schrijven in statussen en van de briefjes. Het continue aangesproken worden is een bijzondere ervaring, buiten het feit dat je nergens aan toe komt, zijn de vragen voor mij geheel nieuw. Regelmatig zit er een redenatie achter die ik medisch gezien niet kan volgen omdat het totaal ongegrond is maar hierdoor weet ik het antwoord ook niet. Mijn favoriet tot nu toe is; patiënt heeft een tensie van 98/103 (geen spelfout!), wat moeten we doen?
David is na een week ook aangekomen, helaas voor hem ben ik na een week blijkbaar al ingeburgerd in de cultuur en heeft hij bijna twee uur op de luchthaven op mij staan wachten. Hij belande meteen in een kleine verhuizing. Het eerste appartement waar ik geplaatst werd zag er prima uit maar er waren enkele minpunten; het ontbreken van een scharnier op de voordeur, de kastlade die eruit valt als je hem opent (gefikst met een vork als schroevendraaier), nagenoeg geen keukenspullen en het slaapkamer gordijn dat was vastgeniet en telkens naar beneden viel in mijn slaap. Dus nog voor de eerste week voorbij was ben ik al verhuist. Naar een appartement met een zwembad! Een kleine bonus voor David die hier een maandje zit te studeren.
Hoewel het werk op loopafstand zit is een auto noodzaak om meer van dit eiland te zien. Dus nu ben ik de bezitter van een grote blauwe auto (single-cabin Chevrolet pickup). Helaas draaide ik na een week de sleutel om, om de auto af te zetten, toen ik plots een halve sleutel in mijn hand had, de andere helft zat nog vast... Na bijna dagelijks een monteur voor de deur bezig te hebben gezien en er nog een Arubaan aan te pas moest komen rijd de auto weer. Helaas staat hij nu al weer stil, binnen 24 uur had ik een lekke band. Schijnbaar is het gedeeltelijk mijn schuld, ik voel me in de auto zo breed dat ik in een poging om alle kuilen in de weg rechtsom te ontwijken alle kuilen heb gepakt. Maar goed, we zitten op een zonnig eiland en ik ga zo windsurfen dus zo slecht heb ik het niet.

Groetjes!

PS. Natuurlijk heb ik afgelopen maand gesnorkeld, gezwommen, de zoutpannen gezocht, tot midden in de nacht op straat staan drinken, uit eten geweest en op het strand staan BBQ'n. Maar dat lijkt me niet meer dan logisch!