Poko poko, het is hier warm

Femma was de laatste week van april op Boanaire en sindsdien heb ik niets meer van me laten horen. Ik ben namelijk al helemaal geïntegreerd in de Bonairiaanse poko poko (langzaam...) leefstijl.
In mei ben ik een weekje naar Suriname geweest om daar zelf van een vakantie te genieten. Charlotte woont en werkt in Paramaribo en het is maar 3,5 uur vliegen vanaf curacao. Vroeg in de ochtend aangekomen op curacao om het strand daar te verkennen en even te genieten van de geheel andere cultuur op een eiland zo dichtbij. Met de taxi busjes die over het hele eiland rijden heb ik meteen de achteraf wijken gezien. Een van de passagiers was namelijk haar portomonnee vergeten, dus omrijden maar en aangekomen bij de kerk bleek dat de man naast me toch naar een andere dienst wilde. Leukste van deze bijzondere rit (Lees: lang, warm plakkerig, dicht op elkaar, eten op schoot en veel schreeuwen over al het omrijden) was dat we langs het huis gingen waar ik in 2011 verbleef.

Net na middernacht arriveerde ik op de luchthaven van Paramaribo, een uur buiten de stad. Dus hop in de volgende taxi (kost daar bijna niets, heel fijn) en genieten van de cultuur shock. Natuurlijk had ik me niet ingelezen dus ik was hoogst verbaast door het vlakke landschap te rijden, jungle rechts te zien en links af en toe een houte villa op palen. Het verblijf bij Charlot en Frank was heerlijk, voelde me enorm thuis. Omdat het overal vlak is ben ik de hele stad door gegaan op de fiets, met regelmaat aan de verkeerde kant van de weg door het links rijden. Als blonde fietster ben je gelukkig opvallend genoeg om niet aangereden te worden, de auto's halen je zelf heel langzaam. De mannen hangen vervolgens heel lang uit het raam, bekijken je even grondig van top tot teen en zeggen dan: hé vriendin, hoe is het? Hoe anders is dat op Bonaire waar de mannen niet verder komen dan pssssst, [ayyy] dushiii en het gegarandeerde succes recept: hé hier! Je begrijpt, ik heb in een week veel vrienden gemaakt in Paramaribo.
Naast het rustig rondrijden, koffietjes/lunchen en sight seeing in de stad heb ik ook een aantal tripjes ondernomen. Zo ben ik naar Brownsberg geweest: stukje jungle in, aapjes kijken (als mijn luide stem ze niet al had weg gejaagd) en onder de watervallen afkoelen. De grootste apen liepen om mij heen; een conditieloos jong verliefd stel dat elkaar niet goed kon loslaten (niet handig tijdens wandeling!), een praatzieke rotterdamse (belangrijkste wat ik van haar nu weet: niet tussen piranja's zwemmen als je menstrueert) en twee Duitsers met een enorme camera die elk levend wezen (jawel, ook de mier, rups en vlinder) perfect wilde vastleggen. Gelukkig ben ik tegenwoordig poko poko dus ik loop lekker vooruit en geniet de mooie natuur.
Matapica was voor mij het hoogtepunt van de trip. Je vaart dan aan het einde van de middag over de Suriname rivier (dolfijnen die telkens even de boot komen bekijken inclusief) naar een strand. Daar eet je wat en dan begin je aan een wandeling over het uitgestrekte strand in de hoop een schildpad tegen te komen die zijn eieren gaat leggen. De gids schepte nog op dat hij er drie dagen ervoor wel vijf had gezien dus voor goede moed op pad. Na 1,5 uur lopen alleen een dode schildpad. Opeens begint de gids te rennen, ons teken om te blijven staan om de dieren niet te storen, er is een schildpad gespot. Een groene schildpad (bekend als soepschildpad bij de locale bevolking) heeft na het leggen van haar eieren haar eigen voorpoot ingegraven onder een boomwortel en zit vast. Enkele mannen uit te groep trekken haar uit het gat en duwen haar richting de zee. Ze is enorm uitgeput dus we hebben ruim de tijd om even aan het dier en haar schild te kunnen voelen. We wandelen verder en komen totaal 11 lederschildpadden en 9 groene schildpadden tegen. We hebben driemaal tussen de achtervinnen gehangen terwijl de eieren werden gelegt. De onderste eieren zijn kouder dan de bovenste dus dit worden de mannetjes en de warme eieren dus vrouwtjes. De grootste lederschildpad die we tegen kwamen was ongeveer 2 meter land en een meter hoog, en de huid is zo enorm glad! Om 05:00 kwamen we terug van de boot van een heel bijzondere nacht.
Naast de natuur natuurlijk ook wat cultuur gesnoven. Een fietstocht over enkele koffie plantages, fort amsterdam/zeelandia bezocht, een kruiden- en planten tuin bezocht en een kookworkshop gedaan. Bij aankomst in de keuken van de Surinaamse moeder van de kookworpshop worden Charlot en ik direct aan het werk gezet. Pindasoep (recept: bak kippenpoten, voeg halve liter boullion, een pepertje en een pot van de zoetste pindakaas die je kunt vinden toe... klaar), kokos groenten (bak alle groenten, voeg het rasp van een kokosnoot toe en enkele scheppen boullion poeder... klaar) en samosa's (bak groeten, boullion poeder ... je begrijpt um) gemaakt en natuurlijk ook opgegeten. Op de vraag of er ook verse kruiden in de Surinaamse keuken worden gebruikt moesten we eerst uitleggen wat dat is. Weer een ervaring rijker.
Op zondag ochtend vroeg heeft Charlot me op de luchthaven gedropt voor nog een lange overstap op Curacao. Dit keer geen taxi busjes maar Floor (oud collega uit L-stad) die me op komt halen voor een dagje stand. Liggen we heerlijk te chillen komt er een jongen van 8 jaar langs die aan Floor komt melden dat zijn vader haar leuk vind en hij wijst een kerel op bierkratje aan onder een boom verderop. Bij navraag blijkt zijn moeder niet mee naar het strand. Na twee pogingen van de jongen komt hij zelf maar langs en dat Floor een vriend heeft is voor hem geen bezwaar. Tja.. de culturele verschillen in versierpogingen, het blijft boeiend.
Drie dagen na terugkeer op Bonaire ben ik vervolgens als weer vertrokken voor een weekje Nederland. Krappe planning 12 uur vliegtuig landing en half 2 word David omgeroepen in de VU... diploma!!! Heerlijk dat hij nu ook klaar is met geneeskunde. Een week lang samen genoten, deur op slot, wij zijn niet thuis :) Op 29 mei ben ik weer vertrokken voor voorlopig de laatste trip naar Bonaire. David is inmiddels begonnen als ANIOS chirurgie in Hilversum dus ik ga binnenkort vanaf de bank genieten van een werkende man.
Mijn ouders zijn de afgelopen twee weken op vankantie geweest op Bonaire en dat voelde voor mij als de derde vakantie in korte tijd. Lekker weinig gedaan, zelfs Ingrid begint de kunst van het niets doen te waarderen, veel uit eten en af en toe stukje snorkelen of fietsen. Mijn to-do list-Bonaire is weer wat korter na het oplopen van de brandaris (hoogste punt van het eiland) en een bezoekje aan don's habitat. Nu alleen nog een glaasje cactus likeur drinken en ik ben door mijn lijst heen.
Het einde is in zicht, nog maar 6 dagen werken en dan kom ik op 3 augustus weer aan in Amsterdam. De laatste vrije dagen hier doen me wel beseffen dat ik het leven hier enorm ga missen. Waar vind je nog een werkplek waar je voor de avonddienst naar het strand wandelt, sashimi eet als lunch met de voetjes in de zee, elke dag kan windsurfen, er altijd zon is (zelfs ik ben bruin geworden!) en dat alles in een poko poko klimaat...

Tot snel, Liefs
Tamara